Ogrody Królewskie to ogrody znajdujące się za Pałacem Królewskim. Ogrody zaczynają się tuż za budynkiem i kończą się corso san Maurizio.
Są dostępne z Piazza Castello, przechodząc przez wejście do Palazzo Reale.

Kiedy zaczęli wzrastać, znajdowali się na skraju peryferii tego Turynu, który Emanuele Filiberto chciał wznieść jako stolicę swego wojowniczego księstwa. Wzięli się z inspiracji do głównych pałaców europejskich, a następnie ozdobili je eleganckimi ogrodami, rodzajem toskańskiego pomysłu (pomyślcie tylko o willach Medyceuszy).
To, co jest dziś widoczne, jest w dużej mierze dziełem architekta André Le Nôtre. Le Nôtre, już aktywny na dworze w Wersalu, na zlecenie Burbonów, odzwierciedlał to, co było charakterystyczne dla europejskich ogrodów szlacheckich, cech wodnych i perspektyw kwiatowych. Już w epoce Carla Emanuele I i Vittorio Amedeo I ogród przeszedł znaczne powiększenia, ale od końca siedemnastego wieku prawdziwe dzieło De Marne (który realizował projekty de Nôtre). ,
Degradacja Triste miała miejsce w okresie napoleońskim, w którym nie zabrakło grabieży i grabieży: wszystko to zakończyło się w 1805 roku, po wyznaczeniu ogrodu w Parco Imperiale. Przed powrotem Sabaudów, po Przywróceniu, Giuseppe Battista Piacenza, który pracował już na drugim piętrze budynku, otrzymał zlecenie odtworzenia XVIII-wiecznych posągów przedstawiających pory roku i wspaniałe wazony z Reggia di Venaria Reale, i zasadniczo była to ostatnia poważna zmiana, która przeszła przez ogród: jeszcze jakiś posąg został umieszczony pod koniec XIX wieku, kiedy to Vittorio Emanuele II umieścił tu marmurowe wizerunki Amedeo VI Savoy, Vittorio Amedeo I i Vittorio Amedeo II ale przesunięcie stolicy do Rzymu drastycznie zmniejszyło znaczenie tego miejsca.
W dolnej części Ogrodów Królewskich, w pobliżu Corso Regina Margherita, stoi od 1933 r. Narodowy Pomnik Karabinierów, uznany za włoski pomnik narodowy.