Park Ruffini (popularnie zwany „Valentino Nuovo”) jest 16. największym parkiem w Turynie. Rozciąga się na powierzchnię około 130 000 m², umieszczoną w dzielnicy Pozzo Strada.

Park został zaprojektowany w latach dwudziestych i zainaugurowany 31 grudnia 1925 r. nazwą „Parco Gerolamo Napoleone Bonaparte” w odpowiedzi na potrzebę przestrzeni dostępnej dla całej społeczności, w której można było chodzić pośród natury; miasto faktycznie rozwijało się w tym kierunku, przede wszystkim dzięki intensywnej industrializacji Borgo San Paolo i jego okolic (przede wszystkim fenomenu Lancii, z kontynuacją miriady boites, laboratoriów i warsztatów, aw konsekwencji domów, szkół, usług) ).
Chęć stworzenia nowego „Valentino” na przedmieściach jest realizowana poprzez nabywanie gospodarstw i gruntów należących do rodziny pochodzącej z Como w Galicji. Pomiędzy dwiema wojnami rozpoczyna się sportowe powołanie parku: powstaje basen i stadion (dziś nazywany Primo Nebiolo).
W czasie wojny pod stadionem zbudowano schron przeciwlotniczy.
Po wojnie park nosi imię prawnika, byłego ministra i profesora uniwersytetu Francesco Ruffiniego, który w okresie faszystowskim nie składał przysięgi faszystowskiemu reżimowi i odmawiał nauczania w duchu faszyzmu.
W 1961 roku, w ramach obchodów Italii '61, zbudowano halę sportową, która przypomina struktury PalaLottomatica w Rzymie (architekt Annibale Vitellozzi współpracował również w Pałacu Rzymskim wraz z Pierluigim Nervi). Z biegiem lat Palaruffini stało się punktem odniesienia dla sportu Turynu i świadkiem wielkich zespołów z Turynu w latach 80. w koszykówce i siatkówce, a także głównym miejscem koncertów rockowych w pomieszczeniach.
Park jest zamknięty dla ruchu drogowego przez ostatnie 40 lat i jest wzbogacony o dodatkowe obiekty sportowe (korty tenisowe, boiska do koszykówki, boiska do siatkówki i rampę do deskorolki).

Aleje w parku poświęcone są geografom (Luigi Hugues) lub odkrywcom i podróżnikom, takim jak Carlo Piaggia i Luigi Maria d'Albertis.